แม่นาค

ตำนานถิ่น : ไทย

ตำนานที่ไม่มีชาวไทยคนใดไม่รู้จัก ถึงความเฮี้ยนของผีตายท้องกลม ซึ่งเริ่มมาจากหญิงสาวที่มีชื่อว่า “นาค” อาศัยบ้านอยู่ในเขตพระโขนง ในขณะที่เธอกำลังตั้งท้องกับสามีของเธอที่ชื่อว่า “มาก” ชายหนุ่มต้องไปออกรบในสงครามและปล่อยให้ภรรยาอยู่เพียงลำพัง และเมื่อถึงกำหนดที่เธอต้องคลอดแล้ว นาคได้สิ้นใจตายพร้อมกับลูกในท้องของเธอไปด้วย

หลังจากที่มีการฝังร่างของเธอเสร็จสิ้นแล้ว แต่กระนั้นวิญญาณที่ยังคงรักและโหยหาการกลับมาของสามีก็ยังคงวนเวียนอยู่ในบ้านของเธอ ซึ่งเมื่อนายมากได้กลับมาจากการรับใช้ชาติ เขากลับพบว่าภรรยายังคงอยู่ในบ้านปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระนั้นด้วยความเป็นห่วงชาวบ้านละแวกใกล้เคียงจึงได้เตือนนายมาก ถึงความจริงที่ภรรยาของเขาได้จากโลกนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ในตอนแรกนายมากไม่เชื่อในคำเตือน แต่วันหนึ่งเขาก็ได้บังเอิญไปเห็นแม่นาคที่ยื่นมือยาวผิดมนุษย์จากบนบ้าน ลงไปเก็บลูกมะนาวที่บังเผอิญทำตก จึงได้มั่นใจว่าภรรยาตนเองเป็นผีแล้วอย่างแน่นอน นายมากจึงตัดสินใจหนีจากภรรยาของตนเข้าไปอยู่ในวัดแห่งหนึ่ง ด้วยความคลั่งของผีแม่นาคที่ไม่อาจจะตามสามีกลับไปได้ เธอจึงอาละวาดหลอกหลอนชาวบ้านที่บอกความจริงนี้ให้แก่สามีได้รับรู้

ต่อมาเมื่อเป็นที่เดือดร้อนกันทั่ว ชาวบ้านจึงได้ไหว้วานหมอผีให้มากำราบผีเฮี้ยนตนนี้ จนสามารถจับวิญญาณขังใส่หม้อได้สำเร็จและนำหม้อไปถ่วงน้ำ ซึ่งเหตุการณ์ก็สงบไปสักพักจนกระทั่งตายายคู่หนึ่งที่ออกหาปลาไม่รู้เรื่องไปเจอหม้อนี้เข้า และเปิดผ้ายันต์ที่ปิดปากหม้อเป็นการปลดปล่อยผีแม่นาคไป จึงเป็นคราวที่แม่นาคออกทำร้ายผู้คนใหญ่กว่าเดิม เพื่อที่จะให้สามีกลับไปอยู่กับเธออีกครั้ง ในที่สุดตำนานของเธอก็จบลงเมื่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี) แต่ทำพิธีสะกดวิญญาณให้สงบลงได้สำเร็จ และได้ตอกกะโหลกหน้าผากของแม่นาคมาทำปั้นเหน่ง

มีบางเรื่องเล่าที่พูดต่อกันมาถึงประวัติศาสตร์ที่แท้ของผีเฮี้ยนตนนี้ว่า แท้จริงแล้ว สามีของแม่นาคชื่อ “นายชุ่ม ทศกัณฐ์” ไม่ใช่นายมากแต่อย่างใด และเรื่องราวผีสางที่ถูกเล่าต่อๆ มา แท้ที่จริงเป็นบรรดาลูกๆ ของนายชุ่ม ที่ไม่ต้องการให้พ่อแต่งงานใหม่และมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ พวกลูกของนายชุ่มจึงกุเรื่องโดยเอาหินปาใส่เรือชาวบ้าน ทำเสียงหลอกหลอนให้เชื่อว่าเป็นวิญญาณของแม่นาค
ทั้งนี้เรื่องราวของเธอถูกนำมาทำเป็นภาพยนตร์ ละครเวที สื่อบันเทิงหลากหลายแบบ แต่ก็ยังมีความเชื่อบางคนถึงวิญญาณของเธอที่ยังคงสถิตอยู่ที่ “วัดมหาบุศย์”

ที่มา: wikipedia